İnsanlık Ölmüş Dedirten Olay....

      Işın doktorunun önünde ilaç yazdırmak için doktor sırasını beklerken.. Yalnız bi yaşlı amcanın yanına oturdum. Sonra konuşmaya başladık.. Dedim amca neyin var senin?.. Kızım ben mide kanseriyim.. Midemi aldılar.. ilk geldiğimde doktorlar bana 6 ay yaşamazsın dediler, 2 yıl oldu. Kontrole geldim doktora dedi..   

             Gözlerim sevinle doldu o amcayı oracıkta sarılıp öpesim geldi.. Ya amca nasıl oldu peki , sen yalnız mı geldin yanında kimse yokmu dediğimde.. amcam başladı hayat hikayesini anlatmaya:

Kızım ben çiftçi bir insanım . Tarlalarım bağım bahçem var. 10 yıl önce eşimi kaybettim.  Çalıştıklarım çabaladıklarımla elime geçen parayla 3 katlı bir ev yaptım, tarlam çok ,mahsülüm iyiydi. Bir tarladan 80 milyara yakın para kaldırdığım zamanlarım oldu.. 2 oğlum var, evliler. Evin birinci katında hanımla ben, diğer katında küçük oğlum en üst katı da büyük oğluma verdim.  Altlarına arabalarını çektim düğünlerini yaptım.. Bir gün tarlada traktörle çalışırken midem ağrı girdi bayılmışım traktör tepesinde.. O an mide kanaması geçirmişim. Hastaneye getirmişler beni direk ameliyata almışlar. Mide kanseri teşhisi kondu. O gün bugün hep hastanelerdeyim.. çok şükür iyiyim dedi.

  Amca oğulların gelinleri nerde neden yanında değiller dediğiminde zavallı amcamın yarasına öyle bir tuz basmıştımki, amcam başını öne eğdi.. Kızım onlar bana bakmıyorlar.. Gelinim 3. Kattaki evinden beni 2 kere aşağıya attı. Nasıl yani derken? Hastaneye gelip gidiyordum ışın kemoterapiya başladım haliyle radyosayon alıyosun. Bana hastalıklısın, kokuyosun  sen diye iki kere balkondan aşağıya attı beni dedi ama sesi gittikçe inceldi, gözleri doldu.  Ya amca olur mu bu nasıl bir insanlık diye ben kendimi kahredip, onları bir kaşık suda boğmak isterken  amcam gülümseyerek bana baktı..  

        Hayat bu kızım insanın başına her şey geliyormuş.. Allah elden ayaktan düşürmesin kimseyi kimseye muhtaç etmesin. Paran pulun olsa neye yarar hayırlı bir evladın olmadıktan sonra dedi ve  tam o sırada ismi okundu. İçeriye girerken siyah naylon poşetini bana emanet etti. Ben çıkana kadar  poşetim sende dursa olurmu? Olur amca hadi gir dedim.. O içeri girdi ama benim gözler çoktan dolmuştu… Bu nasıl bir insanlık..

O amansız bir hastalıkla tek başına savaşırken evlatları bakmazken, ben nasıl çaresizlikten söz edebilirimdim ki?

Ey insanlık nerdesin yolun düşerse  şu yaşlı amcanın çocuklarına da bi ara uğrasan  ders vermek için…